هنوز علت دقیق بیماری مشخص نیست .احتمالا یک عامل ناشناخته باعث تحریک سیستم ایمنی می شود. به نظر می رسد که سلول هدف سیستم ایمنی ، ملانوسیت های فولیکول های مو هستند زیرا در این بیماری موهای سفید نمی ریزد.

اگر از پوست ناحیه بدون مو نمونه برداری کنیم و در زیر میکروسکوپ بررسی کنیم ،تجمع گلبول های سفید لنفوسیتی (لنفوسیت های T) در اطراف پیاز موها دیده می شود. گاها در خون و در فولیکول ها ی مو آنتی بادی یافت می شود.

تجمع سلول های التهابی در اطراف فولیکول های مو در زیر میکروسکوپ در ریزش موی سکه ای دیده میشود

اغلب مبتلایان به ریزش موی سکه ای از هر لحاظ سالم هستند ولی همراهی با سایر بیماری های سیستم ایمنی مانند التهاب تیرویید، لوپوس ، ویتیلیگو ، آدیسون، آنمی بدخیم ،کولیت اولسرو، دیابت نوع 1، آتوپی( اگزمای سرشتی یا درماتیت آتوپیک ، آسم ، رینیت آلرژیک ) ، لیکن پلان و میاستنی گراو گزارش شده است. ریزش موی سکه ای در مبتلایان به سندرم داون بیشتر از افراد دیگر است.

خیلی از بیماران احساس می کنند که به دنبال یک شوک روانی یا استرس شدید دچار ریزش موی سکه ای شده اند ولی از لحاظ علمی این موضوع اثبات نشده است.

در ریزش موی سکه ای پیاز یا همان ماتریکس مو در اثر التهاب آسیب می بیند و فولیکول ها ی در حال رشد (فاز آناژن) به طور زودرس وارد فاز تلوژن می شوند. این واقعه ساقه مو را نازک و ضعیف می کند در نتیجه موها هنگامی که به سطح پوست می رسند می شکنند. موهای مبتلا که در حاشیه ناحیه طاس باقی مانده اند قاعده باریک و ساقه طبیعی دارند(شبیه علامت تعجب).

درمان ریزش موی سکه ای

طاسی های کوچک نیاز به درمان ندارند زیرا رشد مجدد موها ظرف 3-12 ماه معمول است. البته اگر طاسی در معرض دید باشد بیماران ترجیح می دهند زودتر معالجه شوند . برای درمان از محلول های حاوی کورتون یا تزریق کورتون در پوست استفاده می شود. تزریق کورتون ( آمپول تریامسینولون ) درون پوست ناحیه بدون مو هر 4-6 هفته تکرار می شود. پماد های حاوی آنترالین نیز تاثیر خوبی دارد. اخیرا از تابش لیزر اگزایمر هم برای تحریک رویش موها استفاده می شود. می توان درکنار درمان های اصلی از محلول ماینوکسیدیل استفاده کرد. موهای جدید در ابتدا نازک و سفیدرنگ هستند ولی به تدریج رنگ و جنس اولیه را پیدا می کنند.

سیر بیماری غیرقابل پیش بینی است. ممکن است ریزش مو فقط به همان یک بار ختم شود و یا بعد از بهبود یک ناحیه موهای ناحیه دیگری بریزد و این مساله چندین بار تکرار شود و سال ها طول بکشد.

در طاسی های کوچک اگر علی رغم درمان ، موها بعد از 1-2 سال رشد نکند می توان کاشت مو انجام داد.

برای درمان طاسی های بزرگ تر روش های درمانی زیر وجود دارد:

1-حساس سازی تماسی پوست سر با دیفن سیپرون (ایمونو تراپی موضعی)

2-بستری کردن بیمار و تزریق کورتون با دوز بالا (پالس کورتون)

3-شیمی درمانی

4-نوردرمانی

متاسفانه در طاسی های خیلی وسیع پاسخ افراد به درمان خوب نبوده و یا موها چند ماه بعد از درمان دوباره می ریزند. این افراد تحت استرس شدید بوده و مجبورند سال ها از روش های آرایشی مانند کلاه گیس یا تاتو استفاده کنند. البته بیماران نباید هیچ وقت ناامید شوند زیرا ممکن است روزی موها خودبخود یا با درمان های جدیدتر دوباره رشد کند.